Onze route

Onze bezochte staten:

California	Utah	Nevada
Arizona	Colorado	New Mexico

Weersvoorspellingen:

• San Francisco (CA): 10 dagen ver
• Yosemite NP (CA): 10 dagen ver
• Sequoia / Kings Canyon NP (CA): 10 dagen ver
• Lake Isabella (CA): 10 dagen ver
• Death Valley NP (CA): 10 dagen ver
• Las Vegas (NV): 10 dagen ver
• Valley of Fire SP (NV): 10 dagen ver
• Zion NP (UT): 10 dagen ver
• Bryce Canyon NP (UT): 10 dagen ver
• Page, Lake Powell, Antelope Canyon (AZ): 10 dagen ver
• Monument Valley Navajo Tribal Park (UT): 10 dagen ver
• Mesa Verde NP (CO): 10 dagen ver
• Grand Canyon NP (AZ): 10 dagen ver
• Palm Springs (CA): 10 dagen ver
• Los Angeles (CA): 10 dagen ver
• Pacific Highway, San Simeon (CA): 10 dagen ver
• Pacific Highway, Monterey (CA): 10 dagen ver

Dag 1: Brussel – New York – San Francisco (2/9/2006)

Om 4:00 uit de veren. Echt goed geslapen hebben we niet gedaan. De bewustwording dat dit een avontuurlijke reis ging worden, groeide.Vooral het onbekende avontuur met een huurwagen zorgde voor een onrustige slaap. We worden naar de luchthaven gebracht door de ouders van Isabel. Om 6:05 u komen we aan in Zaventem. De check-in verloopt vlot. We hebben de bagage-instructies dan ook nauwkeurig opgevolgd en alles op voorhand in onze grote bagage gestopt.Enkel het broodnodige dragen we bij ons in een plastic zakje. We voelen ons een beetje belachelijk maar iedereen die richting Amerika reist, zit in hetzelfde schuitje, dus daar gaan we. Om 10:30 vertrekt de vlucht dan met 40 minutenvertraging. We vliegen met Continental Airlines, een van de grotere Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen. We vliegen rechtstreeks van Brussel naar New York Newark en daar stappen we over op een binnenlandse vlucht naar de westkust, San Francisco. Op het vliegtuig wordt ons voortdurend gratis drank aangeboden en krijgen we twee maaltijden. De eerste maaltijd bestaat uit lasagne, salade met vinaigrette, pistolet met boter en een kaneeltaartje. Later op de vlucht komt er nog een sandwich met kip of kaas, chips, een chocolaatje en mosterd. De chips maken onze bestemming meteen duidelijk: de USA. We verdoen onze tijd wat door naar enkele films te kijken (‘The Da Vinci Code’ en ‘Mission Impossible III’), onze vlucht te volgen op het schermpje (dat vliegtuigje ging bijna niet vooruit…) en af en toe eens naar buiten te kijken.

In New York worden we op een ‘BUMPY LANDING’ getrakteerd dankzij de laatste grillen van orkaan Ernesto. Het weer in New York is niet om aan te zien. De skyline die niet zo ver van Newark ligt, is helemaal niet te zien. Alleen maar wolken, regen, mist en heel veel wind.We kunnen vlot door de immigratie, dit was vooral te danken aan een vriendelijke douanebeambte die net aan zijn shift begon. Onmiddellijk na de controle moesten we onze grote bagagestukken weer afgeven. Omdat de veiligheidsregels in Amerika minder streng waren, halen we onze gewone rugzakken uit onze bagage. Die zaten al mooi klaar, gevuld met camera en fototoestel. We vergeten echter dat er ook medicijnen in deze rugzakken steken, een vergetelheid waar wij even later door de douane aan worden herinnerd. De muggenzalf en het sproeistofje voor handreiniging gaan er onverbiddelijk uit, onze uitleg baat geen moer. Later zal blijken dat op de hele reis niet een mug ons pad zal kruisen. Na de controle kunnen we beginnen wennen aan de Amerikaanse way of living. Dit door onder andere de typische Amerikaanse glamour magazines te bekijken in de tax free shops.

Door Ernesto heeft onze aansluiting met San Francisco een uur vertraging maar het opstijgen verloopt een stuk vlotter dan het eerdere afdalen. Hiervoor waren we dankbaar. Op enkele turbulenties na verloopt de vlucht vlot. We krijgen een kippeburger met aardappelsalade, een brownie en chips te eten. Spijtig genoeg wordt op deze vlucht geen toeristische informatie verschaft op de tv – schermen. Er valt nochtans heel wat te zien: Salt Lake en Salt Lake City, de grote meren, de Rocky Mountains, …

Na een vlotte landing en het afhalen van de bagage gaan we volledig uitgeput Mexicaans eten, waar we onmiddellijk geconfronteerd worden met de grootsheid van een standaard Amerikaans bord. Daarna rijden we met de hotelbus naar de Travelodge. De indrukwekkende highways rond de luchthaven van San Francisco doen ons nog meer bibberen. Moeten we hierop vanaf morgen zelf rondrijden? Nog niet goed beseffende waar we waren beland, ploften we neer in ons bed. Slapen was geen probleem, het was trouwens een hele lange dag geweest.

Dag 2: San Francisco (3/9/2006)

Om 7: 00 opgestaan. Na de kamer opgeruimd te hebben, nemen we opnieuw de bus richting luchthaven waar we de auto gaan oppikken. De chauffeur is een stuk vriendelijker dan de avond ervoor en zet ons af aan de juiste halte om de air-rail te nemen naar de car rental. Zoals voorspeld probeert Alamo ons nog een extra verzekering te verkopen, maar we gaan er niet op in.

In de SUV-klasse kunnen we uit 4 auto’s kiezen. De keuze is in een oogopslag gemaakt. De grootste en de mooiste: een Buick Rainier. Zo’n auto zouden we ons thuis nooit kunnen permitteren. Een Duits koppel verschiet zich net als wij een bult als ook zij zo’n grote auto mogen kiezen en komen zich er bij ons van vergewissen of ze het wel degelijk goed hebben begrepen. Bij het kiezen van de auto hebben we wel niet veel uitleg gekregen. We nemen ons voor het begeleidend boekje bij de eerste stop aandachtig te lezen maar dat zal er nooit van komen.

Rond 9u00 op naar SF Downtown. Bij het binnenrijden krijgen we een prachtig zicht op de skyline van San Francisco. Tijd om te kijken is er amper, anders missen we de afrit. Vlak na de afrit rijden we voor de eerste en laatste keer in de reis verkeerd omdat we het straatnaamsysteem niet onmiddellijk door hebben. Dat duurt echter maar 5 minuten en algauw zitten we weer op de goede weg. Ons hotel in Japantown is Hotel Miyako. De portier zorgt voor de autosleutels, de enige keer in de reis dat we gebruik maken van het zogenaamde valet-systeem. Het kost ons $25 maar we hebben niet veel andere opties en de auto staat veilig. Geen van ons zag het zitten om zo’n wagen alleen achter te laten ’s nachts op straat. Wegens gebrek aan een telefoonkaartbellen we met de gsm naar huis dat we goed zijn aangekomen.

En dan kan ons bezoek eigenlijk beginnen: Een stevige wandeling brengt ons langs Japantown naar de Victoriaanse huizen op Alamo Square. Onderweg begon er een afro – Amerikaan (het prototype: spierbundels, niet onmager, kettingen rond de nek en druk aan het telefoneren) zeer behulpzaam te vragen of we niet verloren waren gelopen.Blijkbaar zijn ze het niet gewoon om hier toeristen tegen te komen. Dat begon al goed. Na Alamo Square trokken we richting Hayes Street, de City Hall, Public Library, het Asian Museum, Union Square, Financial District, Trans American Pyramid en China Town. Dit is niet te vergelijken met eender welke Europese chinatown. Het heeft 70 000 inwoners, het is er immens druk en behoort echt toe aan de Chinezen. We voelen ons op een bepaald ogenblik echt de vreemde eend in de bijt.

We nemen de Cable Car tot aan Lombard Street, de ‘bochtigste’ straat ter wereld (toch volgens de Amerikanen). Auto’s rijden er bumper aan bumper naar beneden. Wij dalen te voet af en wandelen verder naar San Francisco Bay. We zien voor de eerste maal Alcatraz. Fisherman’s wharf is niet meer leuk van de immense drukte. Het is de zondag voor Labor Day en ook veel Amerikanen maken een uitstapje. We zoeken de iets rustigere pieren op. Op pier 39 blijkende zeeleeuwen even ‘adorable’ als verwacht. Ook later op onze trip zullen we vaststellen dat dieren in de vrije natuur toch heel andere koek zijn dan in de zoo. Pier 39 heeft ons een soort pretpark-gevoel: winkels, draaimolen, en visrestaurants. Ook wij doen mee met de gekte en eten ‘Fish and Chips’ op de pier. Na een terugtocht met de Cable Car (aanschuiftijd 45 minuten) en een wandeling van een dik half uur bereiken we het hotel. We vinden nog net de moed om na een verkwikkende douche een eerste internetverslag te maken en kruipen uitgeteld in bed.

Dag 3: San Francisco (4/9/2006)

Op tijd vertrokken uit het hotel want we hebben via het net om 10u15 een bezoek aan Alcatraz gereserveerd. We bereiken de haven door de combinatie van wandelen en cable car. Onderweg kwamen we een brandweerkazerne tegen met daarin enkele typische Amerikaanse brandweerwagens. Leuk om te zien.Op Fisherman’s wharf ontbijten we met Italiaanse croissants en gaan nog eens naar de zeeleeuwen kijken. Daarna op weg naar de vertrekplaats voor Alcatraz. We halen onze creditcard door een machine en onze gereserveerde tickets vliegen er bijna uit.

Na een boottocht worden we op Alcatraz ontvangen door een ranger. Je mag er vrij rondlopen op het eiland. Wij hebben een audiotour gereserveerd door de gevangenis. Met een koptelefoon werken we ons bezoek af, hoewel we het iets sneller dan de bedoeling verlaten. Wel de moeite om de bezoeken, de gevangenis van Alcatraz. Het bestaat uit 4 grote celblokken. Je ziet er de cel van Frank Morris (cf: Escape from Alcatraz), de cel van Al Capone, je gaat binnen in een isoleercel, de koer (die vergaat van de duivenpoep). In de vroegere eetzaal wist de audio guide ons te vertellen dat het eten hier altijd lekker was. Dit om opstanden te vermijden. Alcatraz is in feite een eiland met prachtige vergezichten (o.a. te zien vanuit de eetzaal, erg gezellig lijkt ons). Met de boot van 12u45 terug naar het vasteland, waar we onze eerste hamburger aten ineen typische fifties-bar, Johny Rockets. Terug naar het hotel door de combinatie van cable car en wandelen. De cable car vonden we erg charmant maar niet zo efficient georganiseerd. (soms erg lange wachttijden en na verloop van tijd een dure zaak).

In het hotel zijn we op de auto overgeschakeld en via soms wel erg steile hellingen naar de Golden Gate Bridge gereden. Eerst de uitkijkpunten bezocht maar dan ook zelf met de auto over de Golden Gate Bridge gereden. Machtige ervaring. Het is echt een heel mooie brug met die rode kleur.Mooie constructie ook. Heel anders dan de klassieke bruggen van Londen of Parijs. Wanneer je het stadscentrum van San Francisco verlaat via de bruggen, moet je geen tol betalen. Wanneer je de stad binnen rijdt echter wel.

Ook aan de andere kant hebben we verschillende vista points bezocht, onder andere met uitzicht over de Pacific Ocean en de hangende mist. Daarna zijn we nog naar het Golden Gate Park gereden maar dat vonden we niet gezellig. Het is meer een autopark in plaats van een wandelpark. We moeten duidelijk nog wennen aan de Amerikaanse mentaliteit.

We willen spaarzaam eten en halen meeneem Japans nabij het hotel en eten met stokjes. Isabel is ’s nachts misselijk van het eten dus de volgende keer misschien toch maar beter iets meer uitgeven.

Dag 4: Yosemite NP (5/9/2006)

Vandaag start onze eerste grote rit, naar Yosemite National Park. Om 8 u vertrokken we richting de Bay Bridge, die net op tijd was heropend(wegens werken in het belang van dreigende aardbevingen was de brug het ganse weekend gesloten). De Bay Bridge is een dubbele brug (het verkeer richting San Francisco rijdt op het bovenste wegdek, het verkeer dat San Francisco verlaat op het onderste wegdek), en beide niveaus bestaan elk uit 5 rijvakken. Omdat we niet weten waar we gaan uitkomen rijden we in het midden van de 5 rijstroken, kwestie van alle opties open te laten. Het was dan ook immens druk. Dankzij onze goede voorbereiding van de wegbeschrijving,cruisen we vlot door de verschillende interstates die elkaar opvolgen. Allesstaat trouwens goed aangeduid.

In Livermore vragen we de weg naar een warenhuis om inkopen te doen en iets als ontbijt te kunnen kopen. We ontbijten in de Starbucks meteen croissant erbij. Ontbijt vinden zal gedurende de hele reis dikwijls een moeilijke opgave blijken. We kopen ons een frigobox van piepschuim, een goede investering: $6 en een volledige reis koele drank. Ook slaan we onze watervoorraad in want de temperatuur begint gevoelig te stijgen. Je rijdt dooreen prachtig panorama en ziet het landschap veranderen van dor naar dor met struiken, naar dor met bomen, naar bomen. We stoppen verschillende malen om foto’s te maken.

Bij de ingang van Yosemite NP kopen we onze National Park Pass. Wat de levenswijze van Amerikanen betreft valt ons het volgende op: geen enkele Amerikaan heeft een digitaal fototoestel, wat in Europa toch al goed ingeburgerd is. Amerikanen kopen ook altijd T-shirts en pulls van de plaatsen waar ze geweest zijn en dragen deze met veel trots. Later op de reis zal Frederik nog over een van zijn T-shirts worden aangesproken. Nochtans een gewone T-shirt uit het verre Vlaanderen.

We rijden langzaam door Yosemite NP en stoppen veel om ons te verbazen, foto’s te nemen, te filmen en te kijken. Vooral het eerste zicht op Half Dome en El Capitan zal ons voor altijd bij blijven. We rijden door naar Curry Village waar we de bus nemen naar het startpunt van de wandeling naar Mirror Lake. We zien overal eekhoorns, die doorheen de reis een constante zullen worden. We zien ook verschillende bear warnings maar geen beer te zien. Na een mooie wandeling kopen we nog wat mondvoorraad in Yosemite Village en besluiten dan op zoek te gaan naar ons hotel in El Portal. We vinden het niet echt vlot en moeten het navragen.

Uiteindelijk aangekomen in de Cedar Lodge, betrekken we een grote kamer met 2 tweepersoonsbedden, de Amerikaanse standaard. We verorberen een stevig avondmaal: een steak met French Frites en saladbar voor Frederik, pasta met geroosterde kipfilet en saladbar voor Isabel. Bij bijna elke Amerikaanse maaltijd krijg je trouwens water en brood gratis. We laten nog een verslagje achter op onze website en gaan slapen.

Dag 5: Yosemite NP (6/9/2006)

Ontbijt aan de Merced River bestaande uit wat stokbrood, kaas en koffie. Een heel leuk begin van de dag. Het eerste wat we die dag bezoeken is Bridalveil Fall. Heel mooi, maar in de lente wanneer de waterval op zijn top is, waarschijnlijk nog mooier (dan heeft de waterval de omvang van de zwarte rotsen op de foto). We stellen vast dat heel wat irritante toeristen over de natte rotsen klimmen terwijl de waarschuwingsborden niet uit de lucht zijn gegrepen. Ondertussen verpesten ze zo ook de foto’s van de andere toeristen. Opnieuw parkeren we onze auto in Curry Village en zien een hert op zijn dooie gemak tussen de toeristen een wandelingetje maken. We vernemen van een Amerikaanse dame (van wie de Duitse neef blijkbaar sprekend op Frederik lijkt) dat ook Glacier Point erg de moeite is. Maar zoals gepland, maken we eerst de wandeling naar Vernal Fall. Het is erg steil en we trappen (met onze slechte conditie) een paar keer op onze adem.We zetten door en worden beloond. We wandelen zelfs verder dan voorzien en hebben een adembenemend zicht op de Vernal Falls.

Isa eet op een rots haar appeltje open hoewel dat eigenlijk niet mag, stopt ze haar klokhuis rechtstreeks in de pootjes van een eekhoorntje die haar dankbaar aankijkt en zijn buit in veiligheid brengt. Op de terugweg rusten we nog even aan de Merced River en genieten we van de mooie natuur. Terug in Curry Village kopen we een middagmaal (sandwich voor Frederik, aardappelsalade voor Isabel) en rijden met de auto naar de Yosemite Falls. We zijn een beetje teleurgesteld als deze volledig droog blijken te staan. Toch jammer, je ziet niet elke dag de hoogste waterval in de USA. Maar het infobord verklaart al snel waarom er geen waterval te zien is.

Door de tip over Glacier Point besluiten we daar heen te gaan. Het is een lange tocht van zeker 50 km autorijden langs steile wegen. We komen onder andere voorbij Tunnel View waar we stoppen om foto’s te nemen. Glacier Point is de tocht echt wel waard. Toch zat Frederik – voor het eerst passagier in deze reis – niet echt op zijn gemak met de diepe afgronden aan zijn zijde. Desondanks heb je er een schitterend zicht over de vallei en wij konden aanduiden waar we al geweest waren. Goede afsluiter van een bezoek aan Yosemite NP.

We hebben snel nog een ijsje gekocht (enkele Japanners zagen de deuren net voor hun neus sluiten) en dan beginnen we aan de terugrit naar het hotel. Zo kwamen we het park opnieuw binnen langs Tunnel View. Ondanks het feit dat we het daarnet al gepasseerd hadden, vonden we het nog steeds een van de mooiste uitzichten in het park. Bij het hotel hebben we nog pootje gebaad in de Merced River. Ons avondeten bestaat uit een all american hamburger die we van een reusachtige kerel in ontvangst nemen (je zou zweren dat het een bigfoot was).

Dag 6: Sequoia NP (7/9/2006)

Een snel ontbijt op de kamer bestaande uit wat stokbrood,water en kaas. Daarna laden we alles in de auto in, halen we onze dagelijkse portie ijs op en vertrekken richting Sequoia NP. Het zou een HEEL BOCHTIGE dag worden. We dalen eerst vanuit Yosemite af naar de vallei, om daarna opnieuw de Sierra Nevada in te rijden naar Sequoia om daarna, op het einde van de dag, weer te dalen naar het hotel. Tijdens de voorbereiding van onze reis, stelden we vast dat velen Sequoia niet in hun programma opnemen. Wij vonden het nochtans een heel mooi en erg rustig park, maar we snappen het probleem van de toegankelijkheid wel. Sequoia ligt niet echt op de toeristische route. Het park ligt in een ruiger deel van de Sierra Nevada en de bossen zijn er eindeloos. We rijden via Fresno en Clovis naar Kings Canyon NP, het ‘zusterpark’ van Sequoia NP. We komen het park binnen langs Grant Grove waar ons al meteen een paar sequoia’s staan op te wachten aan de parking. Na een korte trail bereiken we de General Grant Tree (The Nation’s Christmas Tree en derde grootste boom ter wereld) en het Visitor Center.

Daarna rijden we verder de General’s Highway af naar General Sherman. De General Sherman is de grootste boom ter wereld. Het is niet de hoogste (deze staat ergens in de Redwoods in het noorden van California) maar wel de meest volumineuze boom. Dit wordt nog eens duidelijker wanneer we ons verbazen aan de grootte van een afgewaaide zijtak. De afgewaaide tak is al groter dan de doorsnee boom in Belgie. Deze tak heeft het in de winter van 2005 begeven onder de druk van de sneeuw die er toen op lag. We zijn erg onder de indruk van de grootste bomen ter wereld. Wanneer je ze op een foto probeert te vangen, of ernaast gaat staan, krijg je pas een idee van hun immense lengte en breedte. Met de auto gaan we op zoek naar de Tunnel Log dat verscholen ligt in het bos langs een smal padje dat helemaal niet toeristisch wordt uitgebaat. De Tunnel Log is een omgevallen sequoia uit de jaren ’30 waarin nu een holte gemaakt is waardoor je met de wagen kunt rijden. Een puur toeristische attractie maar daar storen we ons niet aan.De generals zijn hier verder de baas. In dit deel van het park staat de ene reuzesequoia naast de andere. Allemaal zeer indrukwekkend. Tijdens onze tocht lachen we ons een deuk bij het nemen van allerlei foto’s. Vooral wanneer Frederik een eind mag sprinten om de zelfontspanner van ons fototoestel voor te zijn.

We bezoeken ook Morro Rock maar gaan niet helemaal tot boven. De avond valt en we hebben geen goed idee over hoe ver het nog rijden is naar Three Rivers, waar we overnachten. We rijden voortdurend bocht in, bocht uit. Er lijkt geen eind aan te komen. Door wegenwerken moeten we zelfs steil dalende stukken weg berijden die uit zand of kiezelsteentjes bestaan. Maar ondanks deze hindernissen vinden we ons hotel heel makkelijk en we zijn blij dat we er zijn. We eten in een Amerikaanse pizzatent. Pizza hawai met plastic mes en vork terwijl we naar het American Football kijken. Pittsburgh wint van Miami, tot grote teleurstelling van een plaatselijke serveerster. Een typisch Amerikaans filmplaatje om onze drukke dag te beeindigen is altijd leuk. Nu verdienen we wel een goede nachtrust.

Dag 7: Lake Isabella – Death Valley NP (8/9/2006)

De wekker om 7u00. We krijgen gratis ontbijt in het hotel (het enige ‘gratis’ ontbijt dat we zullen krijgen die naam waardig), iets wat in Amerika uitzonderlijk is. We nemen nog een banaan mee voor ‘on the road’. We doen inkopen en tanken in Three Rivers. We hebben een lange rit voor de boeg: via Lake Isabella naar Death Valley. Dit is een gevolg van ons bezoek aan Sequoia dat volledig buiten de standaard routes ligt. Toch gaat het goed vooruit, dit dankzij het zeer rustige verkeer. Via de highway 65 bereiken we highway 155 waar we geen mens meer tegenkomen. We bevinden ons in het gebied van de ranches, incl. typische hekkens en stapels hooi. Leuk om te zien: we komen 2 dorpen tegen, bestaande uit elk 5 huizen. In een goede 80 km komen we 4 auto’s en een koe tegen. Dat was even schrikken, zo onmiddellijk na de bocht. Gelukkig stond de koe op het andere rijvak. Van zodra we Lake Isabella naderen komen we terug in de bewoonde wereld. Een mooi meer in een erg dorre omgeving. De woestijn begint duidelijk te naderen. Hoewel het vrijdagnamiddag is, valt er van watersport niet veel te merken. We hadden het ons, net zoals ongeveer alles hier, anders voorgesteld. Hoeveel informatie je ook verzamelt, hoeveel reisverhalen je ook leest, als je er zelf bent weet je pas hoe het er is. We picknicken aan het meer met brood, kaas en salami en nemen met ons statiefje enkele mooie foto’s.

We tanken en dikken onze drankvoorraad nog wat aan. We naderen ten slotte Death Valley en een mens kan maar beter op alles voorbereid zijn. Al snel ontdekken we Joshua Trees langs de weg en stoppen om ze van dichterbij te bekijken en aan te raken. We komen op de typische rechte wegen. Dat rijdt een stuk vlotter dan al dat bochtwerk van de vorige dag maar heeft ook zijn nadeel dat de chauffeur minder oplettend wordt. Op de US 395 begeeft ons fototoestel het plots. PANIEK. Het ding heeft geen kick meer. Al gauw dringt de nuchtere waarheid tot ons door: het toestel is simpelweg oververhit. Je zou voor minder: we gebruiken het voortdurend en de temperatuur bedraagt al meer dan 40 graden Celsius. Onmiddellijk is het genieten van de omgeving over. Bij Case Junction tanken we nogmaals (ja, de schrik zit er goed in) en tot onze grote opluchting, krijgen we opnieuw leven in ons fototoestel. We zouden er in het verdere verloop van de reis geen last meer van hebben. Was het echt oververhitting? We zullen het nooit weten. De rechte weg naar Death Valley brengt ons langs een prachtig landschap dat steeds meer dor wordt. Bij het binnen rijden van het NP ontdekken we een Vista Point aan het eind van een vervaarlijk grindweggetje. We durven het aan om met onze wagen het smalle grindwegje af te rijden, dit ondanks de steile afgronden langs beide kanten. Daarbovenop was remmen geen goed idee want de wagen begon zo te slieren in het losse grind. Maar eenmaal aangekomen worden we beloond en nemen we prachtige panorama foto’s van Panamint Valley. In Panamint Springs, wat niet meer is dan een tankstation en een schamel hotelletje, tanken we nog een keer. Een knappe bouwvakker (volgens Isa toch) helpt ons verder want onze Visa weigert dienst (ook last van de hitte??). We gaan dan maar cash betalen bij Rosie. We vinden het ongelofelijk dat er zowaar bouwvakkers aan de slag zijn bij deze onmogelijke temperaturen.

We cruisen verder door schitterende landschappen en bergen met prachtige kleuren. Voor alle zekerheid houden we het oliepeil en de temperatuurmeter maar in de gaten. De wagens geraken hier niet voor niets snel oververhit in deze temperaturen. Onze wagen geeft echter geen krimp. Na een mooie rit komen we aan in Stovepipe Wells. De man in de lobby leeft 24/7 in Death Valley maar dat belet hem niet om onvoorwaardelijke fan te zijn van het Belgische Hooverphonic, muziek die ook wij erg smaken. Stovepipe Wells is erg gezellig, een ideaal hotel en dit te midden de woestijn. Een unieke ervaring! We haasten ons nog snel naar de Sand Dunes om daar bij zonsondergang enkele mooie foto’s te nemen. We komen veel hagedisjes tegen onderweg. Gelukkig geen schorpioenen of ander eng ongedierte.

Binnen in het hotel – dat voor de rest bestaat uit een restaurant, zwembad en winkel – heb je het koud van de airco, buiten is het net alsof je voortdurend onder een warme fohn loopt want het waait erg hard. We eten in de diner room: New York steak voor Isa, Chicken Malibu voor Fre met chocomousse als dessert. We vroegen aan de ober – een heel vriendelijke man – of het personeel de ganse tijd in Stovepipe Wells bleef. Dit bleek inderdaad het geval te zijn en zo steeg ons respect nog voor deze mensen. Wie wil er nu midden in de woestijn zitten? We hebben ondertussen een telefoonkaart gekocht maar vinden geen telefoon met kaart. (Zullen we ook nooit vinden: in Las Vegas komen we er eindelijk achter dat je het nummer van de kaart dient te bellen en bellen dan ook daar voor het eerst naar het thuisfront). Moe maar voldaan gaan we slapen. Buiten is het ondertussen nog altijd meer dan 30 graden Celsius of zo voelt het toch tenminste aan door de warme woestijnwind. Morgen is het weer vroeg dag om de vroege hitte wat achter ons te kunnen laten. We hadden er vooraf een beetje schrik voor maar slapen midden in de woestijn is echt fantastisch!

Dag 8: Death Valley NP – Las Vegas (9/9/2006)

Wakker worden in de woestijn en dit om 6u15 want we hebben nog veel te doen en willen weg zijn voor de hitte ondragelijk wordt. Er bevinden zich 2 torren en 1 spin in onze kamer. Dat viel nog mee. We hebben lekker ontbeten in het restaurant: vers spek, toast en fruit. We vertrekkenrichting Furnace Creek waar we in het Visitor Center onze National Park Passtonen. Dit moet je in principe doen om de rangers te laten weten wie er zich allemaal in het park bevindt en tot wanneer. Kwestie om te weten of ze vermisten moeten zoeken of niet mocht het nodig zijn. We bestuderen nogmaals de telefoon maar snappen het nog steeds niet. We willen de weg naar Badwater inslaan maar komen tot de conclusie dat deze afgesloten is. Daar willen we het fijne van weten en keren terug naar het visitor center voor bijkomende uitleg. Blijkt dat er twee dagen geleden floods zijn geweest die de weg hebben vernield en een enorme modderpoel hebben achter gelaten. Onmiddellijk snappen we ook waarom er overal in Death Valley zo druk aan de wegen wordt gewerkt.

Dan bezoeken we Zabriskie Point en Dante’s View. Zabriskie Point is een unieke rotsformatie dat doet denken aan het maanlandschap. Dit is erg prachtig om te zien. Zabriskie Point is natuurlijk ook bekend geworden door de gelijknamige film van Antonioni uit 1970. Dante’s View is dan weer erg mooi, rustig en vredig. We bekijken de enorme zoutvlakte van Death Valley dan maar in vogelperspectief. We genieten van het uitzicht. De weg naar Dante’s View is echter niet te onderschatten want de laatste stukken zijn zeer bochtig en dit aan een stijgingspercentage van om en bij de 14 %. Niet goed voor de wagen in deze hitte…

Ons bezoek aan Death Valley zit er dus iets vroeger op dan gepland, maar niet getreurd: op naar Las Vegas! Onderweg komen we langs de grens met Area 51 (bekend van de atoomtesten en de neergestorte UFO), een USA Air Force legerbasis en een gevangeniszone (‘hitchhiking prohibited’ want je weet nooit of het een ontsnapte gevangene is). Plots wordt het verkeer een stuk drukker en algauw staan we zowaar in de file. We naderen Fabulous Las Vegas.

Er heerst een enorme bouwwoede. Wegenwerken maken dat we even het noorden kwijt zijn maar naast de Strip kun je nu eenmaal niet kijken. Circus Circus, ons hotel, blijkt een echt circus, in alle betekenissen van het woord, te zijn. Wat een drukte! We zijn 2 volle uren bezig geweest met onze wagen te parkeren, de lobby te zoeken, onze kamer te zoeken, de auto te verzetten en onze bagage naar onze kamer te brengen. (Hoewel we bij het binnenrijden van het hotel zweren onze auto gedurende ons verblijf in Las Vegas niet meer aan te raken, veranderen we binnen het uur al van idee, of hoe een mens steeds zijn grenzen verlegt). Het is een cliche maar ook een waarheid als een koe: Vegas moet je zien om het te geloven. Je bent op alles voorbereid, maar niet op wat je te zien krijgt. Reeds de eerste dag zien we 10 bruidjes. Gelukkig zien ze er niet uit, laten we hopen dat ze het toch maar zijn. We rijden met de auto naar de Mirage waar we onze wagen parkeren en gaan te voet naar de Venetian. In de Venetian hebben ze een prachtige fake – hemel gemaakt, midden in het hotel. Je zou zweren dat je in open lucht staat. De gondels die door het hotel varen, zijn er zo ver over dat het weer leuk wordt.

De botenslag bij Treasure Island, een ander hotel langs de Strip, vinden we maar een flauwe bedoening. Tot slot zijn we met onze auto naar Fremont Street gereden. Dit bevindt zich in downtown Las Vegas, daar waar alles begon. We parkeren onze wagen in een van de publieke garages. Hoe we er later op de avond precies uit moesten geraken was op dat moment nog een groot vraagteken. Fremont is een ervaring op zich, wel de moeite. Deze straat is overdekt door een koepel die bestaat uit miljoenen lichtjes. Om de zoveel tijd speelt er zich een ware lichtshow af boven je hoofd. Leuk was ook dat tijdens de voorstelling alle andere lampjes van de casino’s uitgingen. CRAZY LAS VEGAS! Ook de oudste neon – lichtreclame van Las Vegas bevindt zich in Fremont Street: Vegas Vic! Verder bevinden zich de allereerste casino’s van Las Vegas zich in deze straat. Een stukje Vegas – history dus! Isabel wordt stilaan gek van het lawaai en de lichtjes. We besloten dus om maar terug te keren.Ondertussen hadden we ontdekt dat ons parkingticketje gevalideerd moest worden door een casino langs Fremont Street. We mochten er een uur gratis parkeren,nou ja, niet echt gratis. Ofwel moesten we voor een aantal dollars jetons kopen om te vergokken, of we konden de nabij gelegen Mc Donalds sponsoren en als bewijs het kasticketje bijhouden. Met dit kasticket wilde men ons parkingticket valideren. Gierig als we waren hadden we in de Mc Donalds alleen maar een medium cola gekocht maar meer moest dat niet zijn.

Terug in het hotel ontdekken we eindelijk hoe we onze telefoonkaart moeten gebruiken en bellen naar huis. Daarna, om halfeen ’s nachts: slapen. Eindelijk.

Dag 9: Las Vegas (10/9/2006)

Vandaag nemen we de Strip verder onder handen. Ons ontbijt bestaat uit een soort sticks uit wafeldeeg met druiven (voor Isa) en Italian wraps (voor Fre). We zetten nog een internetverslag op de website en vertrekken richting het Bellagio hotel.
Het Bellagio vinden we het mooiste hotel en zijn vooral gecharmeerd door de beroemde dansende fonteinen.

Caesar’s Palace daarentegen komt ons kitcherig over. We vragen ons hardop af hoeveel Amerikanen de ware toedracht kennen van het Trojaanse paard in het oude centrum van Rome… Het zal wel aan ons liggen zeker… De hotels Flamingo, Paris Las Vegas en Aladdin bekijken we enkel langs buiten. Alle hotels zijn opgebouwd volgens het zelfde principe: casino, hotelkamers, winkels en luxe.

Excalibur vinden we ook nogal kitsch, terwijl New York New York ons wel kan bekoren. Vooral de rupsbaan doorheen het hotel is iets heel speciaal. Het Luxor hotel lijkt ons ook erg mooi. Veel zien we er niet van want we geraken het langzaam maar zeker beu. Daarom besluiten we ons hotelbezoek te stoppen en andere zaken te bekijken.

Zo bezoeken we de Coca – Cola en de M&M – store en kunnen niet aan de verleiding weerstaan om een doosje veel te dure M&M’s te kopen. Och ja, een mens is toch maar een keer in Las Vegas. We eten een goedkope oosterse maaltijd van een keten (Panda – Expres) en nemen nog enkele foto’s by night van Las Vegas. Daarna zoeken we het ‘Fabulous Las Vegas’ – sign en vinden het vrij goed. Door foto’s op het internet die we vooraf al bestudeerd hadden, wisten we dat dit bord niet ver van het Mandalay Bay hotel stond. Vandaar dat we het relatief snel gevonden hadden. Dit teken zien de mensen die uit de richting van LA komen wanneer ze Las Vegas binnenrijden. Na de foto’s gaan we nogmaals naar het Bellagio waar we nog 3 keer naar de fonteinen kijken, telkens op een ander stuk muziek. Dit laat bij ons echt wel een diepe indruk na.

Na al dit moois besluiten we om ons bezoek aan Las Vegas af te sluiten. Moe gewandeld gaan we voor de laatste keer gaan slapen in het Circus Circus hotel.

Dag 10: Valley of Fire SP – Zion NP (11/9/2006)

Vandaag is het exact 5 jaar geleden dat de aanslagen in New York plaats vonden. De streek waar wij ons bevinden, ligt er blijkbaar niet echt wakker van. We vluchten uit Las Vegas. Ondanks verhalen over lange wachtrijen checken we vlot uit. Er staat een te lange rij voor het ontbijt, dus vertrekken we maar zonder. We nemen de I 15 N en slaan vrij onverwachts af naar de Valley of Fire waar we $6 achterlaten voor de ranger als toegangsbewijs. Het bezoek van dit staatspark stond niet echt gepland maar we hadden vooraf niets dan goeds gelezen en daarom wilden we dit graag zien. De Valley of Fire is een park waarin versteende duinen het landschap bepalen. Het park wordt dikwijls gebruikt als decor voor het maken van automerk – reclames. Hier werden ook opnames gemaakt van de film Star Trek Generations. We zoeken een klein uur naar Arch Rock maar nemen dan wel uitgebreid foto’s eens we ze gevonden hebben. We stoppen ook bij de Seven Sisters, Petrified Log en Elephant Rock. Dit was onze eerste kennismaking met de typische oranje – gekleurde rotsen. Iets wat vooral bij Frederik een diepe indruk na laat.

Na ons bezoek duurt het lang voor we opnieuw de I 15 N bereiken. In de verte zien we wel Lake Mead liggen, het stuwmeer dat ontstaan is door de bouw van de grootste dam in Amerika, de Hoover Dam. Dit bezoeken we echter niet. We rijden door dorpjes (Overton, Logandale) waar de lokale sheriff – verkiezingen volop aan de gang zijn. Er stonden bijna evenveel verkiezingsborden langs de weg als bij ons bij de federale verkiezingen. En dit maar voor een simpele sheriff. Iets wat wij Europeanen wellicht nooit zullen begrijpen.

Bovendien moeten we de klok een uur doordraaien. Om 15u bereiken we Zion NP, scheel van de honger. We nemen het busje naar de lodge in het park waar we een kippehamburger (Fre), een sandwich en een appel (Isa) naar binnen werken. Dit was onze eerste maaltijd van de dag. Iets wat we meer dan nodig hadden. In vier uur tijd, doen we 3 wandelingen in Zion National park. De wandeling naar de Lower Emerald Pools brengt ons naar een rustige plek in het park waar straaltjes water boven ons hoofd naar beneden vallen, recht in een heldergroen poeltje. Fantastisch om te zien, een van de mooiere momenten uit de reis.

Na deze wandeling gaan we naar Weeping Rock, letterlijk een huilende rots. Druppelgewijs zoekt het water dat zich via de bovenste zandlagen in de rotsen werkt, een uitweg door de hardere kleilagen. Dit resulteert in een mooi geheel: een huilende overhangende rots. Ten slotte maken we de Riverside Walk, de wandeling die eindigt bij het vertrekpunt van de Narrows (een wandeling doorheen de rivier, dieper de canyon in). De Narrows doen we niet maar dat was vooraf ook niet gepland. Hoewel het bezoek kort maar krachtig was, zal Zion toch een onvergetelijke indruk op ons nalaten. Onderweg zagen we wilde kalkoenen, herten en hagedissen.

We keren in het donker terug naar Saint-George waar we eten bij Ruby’s River Steakhouse. We worden bediend door een overenthousiaste Sheila die ons kennis laat maken met Trevor, een mormoon die er missiewerk in Belgie opzitten heeft. Het klinkt raar in onze Europese oren. We eten ons buikje rond: soep en ribbetjes met salade voor Fre, zalm en steak voor Isa. We hadden het nodig. Daarna gingen we slapen wantmorgen staat de rit naar Bryce NP op het programma.

Dag 11: Bryce Canyon NP (12/9/2006)

’s Morgens ontbijten we eerst in het hotel waar ze lekkere boterkoeken serveren. Fox News staat op en meldt de zoveelste ‘vooruitgang’ in ‘the war on terror’. Zoals elke morgen vullen we de frigobox met ijs uit het hotel en melden aan de lobby dat de kraan van de lavabo in het hotel niet werkt. Dit om later geen onverwachte problemen te krijgen.
We krijgen een hele uitleg over de ligging van de Post Office, want we willen postzegels kopen maar we snappen er eigenlijk niets van en vinden het Post Office dan ook niet terug. Niet getreurd. We rijden richting Zion waar we door moeten om bij Bryce Canyon te komen. Fre heeft niet goed geslapen en heeft een verkoudheid. Isa wordt vandaag dus chauffeur.

40 minuten wachten we voor de tunnel in Zion. Deze tunnel moet je echt door als je Bryce wilt bereiken. De reden: road works. Het zijn de eerste niet en ook zeker niet de laatste die we tegen komen. Zion ziet er heel anders uit nu er minder bewolking is. Prachtige kleurschakering maken de rotsen uniek. Zonder nog veel stops te maken rijden we uit Zion weg en rijden vlot door tot in Bryce NP, waar we eerst Red Canyon doorrijden vooraleer we rond 14u aankomen in het hotel. Red Canyon is een prachtig stukje natuur dat gewoon langs de weg terug te vinden is. Ook hier overheerst (nogal logisch als je de naam bekijkt) de rode kleur.

Eenmaal aangekomen in het hotel ontstond er redelijk wat commotie rond de verkeerde gespelde familienaam maar het komt allemaal in orde. Middageten hebben we in Ruby’s Inn General Store gekocht, een grote shop met souvenirs e.d. We hebben ook de indruk dat dit een Hollandse samenkomstplaats is.

Dan rijden we richting Bryce Canyon NP. We besluiten dat we vandaag alleen de uitkijkpunten zullen bezoeken met de wagen. Deze bevinden zich overal bovenaan de canyon. Klimmen is dus niet nodig, en dit komt vooral goed van pas voor Fre die niet echt stevig op zijn benen staat vandaag. Eerst picknicken we bij Sunrise Point en rijden dan zuidelijk het hele pad af om op onze weg naar het Noorden alle uitkijkpunten te kunnen bekijken. Zo wordt het overal aangeraden en zo is het ook het handigst. Fre slaapt de hele weg zuidwaarts. Op het zuidelijkste punt ondernemen we een zoektocht naar ‘The Poodle’ maar tevergeefs.
Verschillende uitkijkpunten van Bryce zijn echt de moeite waard. Echt heel mooi. Wall of Arches en Wall of windows: prachtig. Met ons bezoek aan Bryce, komen we ook op ons hoogste punt van de reis terecht: Rainbow Point bevindt zich op een hoogte van 9115 feet (ongeveer 2800 m). Een leuk weetje is nog dat het laagste punt van Bryce NP gelijk is aan het hoogste punt van Zion NP.

Bij Ruby’s wachten we in de pizzatent een halfuur op onze pizza die door een fout in de organisatie helemaal vergeten is geraakt. Ruby’s Inn en alles daaromtrent blijkt een Duits-Hollandse kolonie.
Slapen doen we in een soort houten container. Isa is niet gerust in de beestjes maar al bij al valt dat zeer goed mee. Na hete eten van de pizza vallen we als een blok in slaap rond 21u30.

Dag 12: Bryce NP (13/9/2006)

Rond 8u opgestaan. Fre voelt zich een stuk frisser en ook Isa kan er weer tegen. Het ontbijt in het hotel bestaat uit pancakes voor Isa (moest worden geprobeerd, al de rest was trouwens ei) en French toast met ei (sunny side up) voor Fre. In de General Store van Ruby’s Inn slaan we fruit en picknick in. Alweer horen we veel Nederlands rondom ons. Je zou bijna vergeten dat je in Amerika bent.

Vandaag willen we een wandeling maken tussen de hoodoos. Dat betekent dus de canyon afdalen en op het einde weer de lastige klim (op meer dan 2500 m hoogte) te maken. Dit lijkt ons veel interessanter dan de uitkijkpunten die we gisteren hadden bekeken. We rijden naar het Visitor Center voor extra info over de geplande wandeling (combinatie van Queens Garden Trail en Wall Street Trail). We komen te weten dat Wall Street onderbroken is ten gevolge van een Rock Slide. Je kunt er wel nog bij maar niet meer door. Ze geven ons een goede tip: eerst afdalen naar Wall Street (veruit het steilste stuk) en op te klimmen via de Queens garden trail, zo moet je minder steil klimmen. Echt een mooie wandeling is dit van Sunrise naar Sunset Point. Pas wanneer je tussen de hoodoos loopt, heb je een idee over de omvang van zo’n rots. Tussen de hoodoos wordt het al snel warm en is het zoeken naar een beetje schaduw. Gelukkig hadden we ook veel drank, dit kwam nu van pas. Wanneer we bij Wall Street aankomen, zien we dat de bovengenoemde rockslide wel de moeite is. We vermoeden dan ook dat de toestand zo blijft en dat de doorgang niet meer opengemaakt zal worden, we zouden alvast niet goed weten hoe. Doordat de doorgang onderbroken was, moesten we nu een stuk terugkeren. Op een bepaald moment kunnen we overschakelen naar de andere route en komen we zo in de Queens Garden Trail terecht. Hier merken we meteen veel meer toeristen op. Veel mensen doen immers alleen deze trail. Wanneer we in Queens Garden aankomen, herkennen we Queen Victoria aan de rand. Dit is ook een ideaal moment om een stukje fruit te eten en wat te drinken. Vanaf nu is het opnieuw klimmen dus wat extra energie kunnen we gebruiken. Het werd een inspannende maar zeer mooie wandeling, absoluut de moeite waard voor mensen die een volledige dag in Bryce kunnen doorbrengen.

We zijn een stuk vroeger klaar met de wandeling dan vooraf ingeschat dus hebben we een vrije namiddag: we laten een internetboodschap voor het thuisfront achter en picknicken aan Fairyland Point. Op een bankje schrijven we de kaartjes voor het thuisfront en brengen een bezoek aan de Bryce Canyon Lodge, waar we enkele souvenirs kopen (onder andere een Navajo – indianenbeeldje voor de mama van Fre die echt iets van de indianen wilde. Zo gevraagd zo gedaan). In Ruby’s Inn vinden we postzegels en doen alles op de post. Bij het avondeten vergissen we ons serieus in de menukaart. In een keten die het midden houdt tussen Mc Donald’s en de panos bestellen we ons elk een bowl (in de veronderstelling dat het hier om soep gaat) en een broodje. We krijgen een kom pikante rijst met kip en een megadik belegde sandwich. Juist ja, we zitten in de USA.

Dag 13: Page (14/9/2006)

We slapen wat langer want vandaag hebben we niet zo’n drukprogramma. Bij het opstaan merken we dat de weergoden vandaag niet zo goed zijn gezind. Bij Ruby’s kopen we een nieuwe frigobox (de eerste blijkt te lekken, maar dat zal de tweede ook snel gaan doen), fruit en voorraad. We moeten een lange broek aan trekken: het is zowaar koud.

Zonder echt ontbijt: en route. Het begint al snel lichtjes te regenen en het ziet er niet naar uit dat het snel zal beteren. Om de regen te mijden en omdat het ons opvalt langs de kant van de weg bezoeken we Moqui Cave, een rariteitenkabinet geleid door de mormoon Lex Chamberlain wiens moeder in Antwerpen nog diamanten heeft gekocht. Hij spreekt enkele woorden Nederlands. De Cave is gekocht door zijn vader die het heeft ingericht. Eerst was het een soort danstent en bar maar na de dood van zijn vader heeft Chamberlain er een typisch Amerikaans rariteitenkabinet van gemaakt. De herinnering aan de Wild West wordt er levendig gehouden maar je vindt er ook dinosaurusvoetsporen, stenen, geldbiljetten en van alles over de geschiedenis van de mormonen. Het is best wel grappig. Als we buiten stappen hopen we dat de bui is overgewaaid maar niets is minder waar. Het stortregent.

We rijden door maar in Kanaab staan we een paar keer stil om het ergste te laten passeren. Op weg naar Page vermindert het en we krijgen goede hoop. Ondertussen rijden we onze volgende staat binnen: Arizona. Het begint echter opnieuw te regenen hoe dichter we Page naderen en we beginnen te vrezen voor ons bezoek aan Antelope Canyon de volgende dag. We stappen even uit bij Glen Canyon Dam maar rijden vlug door naar ons motel. Eens ingechekt gaan we weer op weg om meer te weten te komen over de slaagkansen van onze uitstap aan Antelope Canyon bij dit weer.

We vinden Antelope tours waar ze ons zeggen dat het zal doorgaan. Niet bepaald vriendelijk en we zijn er nog niet gerust op. We zoeken het bureau van Toerisme waar een vriendelijke vrouw ons vertelt dat alle bezoeken voor vandaag werden afgelast en het weer ‘very unusual’ is. Zijn we vet mee. Dan maar terug naar het hotel waar we net als alle andere logees van de nood een deugd maken en de was doen voor de prijs van $1,25 per doosje waspoeder en per machine. In het hotel praten we eerst een goed halfuur met een Duitse dame die al enkele keren in Amerika was geweest. Ze heeft zowat alle staten bezocht en raadde ons vooral de noordelijke staten en de streek rond Texas aan. Misschien voor een volgende keer. Daarna kwamen we aan de babbel met een vijftal landgenoten die ook voor het eerst in Amerika rond reisden. De vorige jaren hadden ze wel andere grote reizen gemaakt naar o.a. Afrika. Na deze leuke babbels gaan we eten in ‘The Doms Grill’: Navajo Mountain Clam Chowder en Santa Fe Pasta. Bediening door indianen.

Daarna gaan we slapen en hopen we dat het weer de volgende dag een stuk beter zou zijn. ’s Nachts hoorden we het heel hard waaien en veel hoop bleef er niet meer over…

Dag 14: Antelope Canyon – Mexican Hat (15/9/2006)

Bij het opstaan lijkt het weer toch al wat beter. Toch staat er nog steeds een enorme wind en de bewolking overheerst voorlopig over de zonnestralen. Het bezoek aan Antelope Canyon blijft in onze ogen dus zeer twijfelachtig. We ontbijten dan maar eerst in het hotel en vertrekken naar de Glen Canyon Dam. Het weer begint stilaan echt te beteren en de zon komt er door. Hiervan profiteren we en nemen snel wat foto’s en vergezichten van Lake Powell bij mooi weer. Op het vooraf afgesproken uur komen we aan bij Antelope Tours. Daar horen we het goede nieuws: het bezoek aan Antelope Canyon gaat door. Via het internet hadden we vooraf al de photographers tour gereserveerd. Dit omdat deze tour maar voor een beperkt aantal mensen voorzien is en doorgaat op het beste uur van de dag: het middaguur wanneer de zonnestralen loodrecht de canyon binnen vallen. Ook mochten we twee uur in de canyon blijven (in de plaats van een uur), dit om veel foto’s te kunnen nemen. Toch hadden we ons mispakt aan het professionalisme van deze tour: iedereen kwam daar toe met mega camera’s, professionele pikkels, enz. Daar stonden we met ons eenvoudig digitaal fototoestel en een pikkeltje van 20 cm hoog… Toch beslissen we om de domme toerist uit te hangen en springen op de 4×4 jeep die ons naar de canyon brengt. We hadden ondertussen al gezien dat onze indiaanse gids een statief in reserve mee had. Dit moest de onze worden!

Wanneer de jeep vertrekt merken we al direct dat we veel stof zullen mogen happen. We zitten nu eenmaal in een gebied omgeven door rood zand en de stevige wind liet ons daarvan meegenieten. De wind ontneemt ons trouwens bijna de adem. Wanneer we op de onverharde wegen terecht komen, zien we nog heel wat sporen van het onweer van de vorige dag. Overal staat er veel water en het zand was meer modder geworden. Met een gewone wagen was de canyon moeilijk bereikbaar. Eenmaal aangekomen, legt de gids ons uit hoe we het best foto’s nemen want door de speciale lichtinval in de canyon is het niet evident om mooie foto’s te maken. Het fotograferen met flash werd streng afgeraden en dit omdat het licht van de flash anders te veel reflecteert in de rondvliegende zandkorreltjes. Maar zonder flits betekent ook dat er best een statief gebruikt wordt of alle foto’s zijn wazig. Er zat dus niets anders op dan te schooien bij onze gids om de reservestatief te mogen gebruiken. Voor $10 mogen we deze gebruiken. Het lijkt op afzetterij maar we hadden al zoveel betaald voor deze tour dat het wel de moeite was om mooie foto’s te nemen.

Antelope Canyon is een zeer unieke plaats. Deze canyon werd toevallig ontdekt door een Navajo – indiaan die op zoek was naar een verloren gelopen dier. Antelope Canyon is een schoolvoorbeeld van een slotcanyon: een zeer smalle canyon (op sommige plaatsen minder dan twee meter breed) waarbij er alleen maar lichtinval is door een smalle kloof bovenaan de canyon. Dit lichtinval zorgt ook voor de unieke plaatjes rond het middaguur. In de rand van de canyon liepen er nog kleine waterkanaaltjes van het voorbije onweer. Deze canyons lopen immers helemaal onder met water wanneer er in de omgeving regen valt. Dit kan gerust enkele tientallen kilometers ver zijn maar door het afhellende plateau komt al het water naar de lager gelegen slotcanyons gestroomd.
Het is trouwens de combinatie van het water en de wind dat de specifieke vormen aan de slotcanyons geeft. Hiervoor verwijzen we graag naar de foto’s. Na een tijdje zijn we het gewoon te werken met de statief en als echte professionals nemen we massa’s foto’s. Bij momenten is het wel niet eenvoudig om foto’s te nemen, dit door de drukte in de canyon. Onze indiaanse gids heeft het al snel door dat we de tour niet geboekt hebben om alleen maar foto’s te nemen maar ook om alles op ons gemak te kunnen bekijken. Wanneer Fre toch foto’s blijft nemen, krijgt Isabel een korte prive – rondleiding van de gids die het best wel kon apprecieren dat er eens een koppel niet doorheen de canyon snelde als een tgv.
Op het einde van ons bezoek staan we nog wat na te praten met enkele Nederlanders die we leren kennen hebben via het AllesAmerika – forum.

Na Antelope Canyon rijden we onmiddellijk door zonder nog te eten. We hebben nog heel wat kilometers voor de boeg voor we Mexican Hat bereiken.
Langs de weg valt ons een oliepijp op en sporen van floadings. Een overblijfsel van het onweer van de vorige dag. Van Monument Valley, dat langs de weg ligt maar morgen pas op het programma staat, krijgen we door het zand nog niet veel te zien. Alles is omgeven door een rode waas. Dit gaf best wel een uniek beeld. Mexican Hat is een stuk gezelliger dan Kayenta, zeker het hotel waar wij logeren,

de San Juan Inn. We rijden door naar Goosenecks waar de wind vrij spel heeft. De autodeur moet stevig worden vastgehouden of ze vloog weg met alles wat er vast aan hing. We zien mooie driehoeken in het landschap en de Mexicaanse hoed, de rots waarnaar het nabij liggend dorpje (nou ja… dorpje … twee motels en een benzinepomp en een paar restaurantjes) genoemd werd. Isa eet voor avondmaal een Navajo Taco en Fre een NY steak met een ijsje als dessert. We zetten nog snel een verslagje op het internet via een zeer trage verbinding maar het was al een wonder dat het internet in deze streek toegankelijk was. Dit was de meest verlaten streek uit onze reis.

Daarna gaan we slapen en hopen voor de tweede nacht op rij dat de stevige wind wat gaat vallen zodat we Monument Valley niet in een halve zandstorm moeten bezoeken.

Dag 15: Monument Valley – Mesa Verde NP (16/9/2006)

Om 6u45 begint de dag niet goed. Isabel breekt de lamp van het lichtje op het bureautje in het hotel en geraakt vervolgens bijna niet uit de parkeerplaats van het hotel. Dat scheelde echt geen haar. Een SUV blijkt echt wel een paar maten groter te zijn dan de gemiddelde Renault Clio. Twee uur later is ze er nog niet helemaal van bekomen. Er staat een veel te lange rij voor het ontbijt en dus vertrekken we zonder. Dit is voor Fre een echte topdag. Isa zal voor chauffeur spelen terwijl hij naar harte lust foto’s kan nemen. Na de ingang te hebben betaald (dit park is een Navajo Tribal Park en dat betekent dat je National Park Pass hier niet geldig is) bezoeken we het Visitor Center en het museumpje van de Code Talkers (de indianen die in de oorlog ingezet werden om een code te ontwikkelen die niet ontcijferd kon worden). We horen en zien een indiaan fluit spelen. Fre koopt een soortgelijke fluit als aandenken en een boek om het zelf te leren. Dan begeven we ons op de hobbelige zandpaadjes door Monument Valley. We stoppen voortdurend en zijn blij dat we niet met het busje van de Navajo – indianen mee moeten. We doen er in totaal meer dan 2 uur over en nemen ongeveer 80 foto’s.
De landschappen in Monument Valley doen denken aan het Wilde Westen en de vele westernfilms van vroeger. Dit is het hoogtepunt voor wie wegsmelt bij de oude John Wayne – films. Voor Fre is dit samen met Bryce NP het hoogtepunt van de reis.

In Kayenta slaan we benzine en mondvoorraad in en gaan op weg naar Cortez. We rijden goed door (iets te goed) maar worden toch wat voorzichtiger als we een sheriff een koppel toeristen zien bekeuren. We stoppen bij Four Courners – de enige plaats in Amerika waar 4 staten elkaar ontmoeten – waar het er vingerdik opligt dat de Indianen uit alles geld proberen te slaan. De vraag is of je ze het wel kwalijk kan nemen? Er staan allerlei souvenirkraampjes waar we even rondslenteren. Langs de weg duiken her en der al dan niet bemande tafels op waarop kettingen, oorbellen, e.d. worden verkocht. Ondertussen komen we ook in onze volgende staat terecht: Colorado. In Cortez vinden we vlot ons motel maar we rijden rechtstreeks door naar Mesa Verde NP. We komen aan om 15u. De bezienswaardigheden van het park blijken nog op een uur rijden van de ingang te liggen. Wel mooie natuur. Je begrijpt op slag waarom dit mesa verde (groene tafel) wordt genoemd. Het groen is een verademing na alle dorre streken van de afgelopen week. Bij het Visitor Center blijkt dat er nog enkel plaatsen vrij zijn voor een bezoek aan de Cliff House Palace later die dag. Om 16u30 beginnen we aan de tocht onder deskundige leiding van Ranger Rebecca. Een groep Amerikanen die zich interessant willen maken, stellen ronduit onnozele vragen. Er blijken meer dan 4000 Cliff Dwellings (leefplaatsen in de rotsen) te zijn in de vallei. En inderdaad ze zijn goed zichtbaar als je er op let. Cliff Palace had 150 kamers, waarvan 25 residentiele. Vermoedelijk gold het als verzamelplaats voor de verschillende families in de vallei. We moeten ons met ladders terug omhoog heisen. Leuke uitleg en leuke tocht.

In Cortez eten we voor de eerste maal op Amerikaanse bodem in een MacDonalds. Blijkt erg goedkoop. Het motel is proper en verzorgd. Opnieuw zitten we op de eerste verdieping en kunnen dus via de trap alles omhoog heisen. Dit blijkt een constante doorheen de hele trip. We kijken naar de film Runaway Bride. Om 20u30, wanneer we inschakelen, is de film reeds halfweg maar om 21u45 nog steeds verre van afgelopen. De reclameblokken hier zijn echt niet te tellen.

Dag 16: Mesa Verde NP – Grand Canyon NP (17/9/2006)

Om 7u30 gaat de wekker en we pakken in. We proberen te bellen naar het thuisfront maar er blijkt niemand thuis. Het is 16u30 Belgische tijd en zondag, iedereen is waarschijnlijk op uitstap. We ontbijten in het restaurantje bij het hotel. Fre bestelt een sunny side up met toast, Isa een French toast, smaakt eigenlijk volledig naar wafels. We rijden terug naar Mesa Verde om nog enkele dingen te bekijken. Terug naar het Cliff House Palace want er blijk een zwart hoekje in onze foto’s te zitten (de ontsluiter was bij de foto van gisteren niet helemaal geopend). Al gauw blijkt dat nieuwe foto’s maken zinloos is want het Cliff Palace ligt nu in de schaduw. We maken de Mesa Top Loop route, een mooie rit waarbij we nog heel wat cliff dwellings en pithouses tegenkomen.Om 11u 20 beginnen we aan de terugtocht naar Cortez, richting Grand Canyon.

Om12u tanken we benzine nabij Cortez en Fre belt naar huis. Er is te weinig krediet om ook Isa te laten bellen en we besluiten in het benzinestation een nieuwe telefoonkaart te kopen. Slecht idee blijkt, want het oude dametje aan de kassa blijkt er niets van te kennen. We moeten 30 minuten wachten tot onze kaart geactiveerd wordt. Tijd die we eigenlijk niet willen spenderen aan wachten. Achteraf zal blijken dat de kaart nooit heeft gewerkt.

Als middagmaal eet Fre een snicker en Isa een slechte boterkoek en crunch chocolade. Om 14u40 komen we na goed te hebben doorgereden aan in Kayenta waar we wisselen van chauffeur en onmiddellijk doorrijden naar Tuba City. We bezoeken er de Tuba Trading Post en kopen er nog enkele leuke souvenirs. Richting Grand Canyon bezoeken we de Little Colorado Canyon en zijn al onder de indruk. Wat zal dat straks zijn? Wanneer we het Grand Canyon National Park echt binnenrijden, komen we als eerste uitkijkpunt het Navajo Point tegen. Bij dit punt krijgen we een prachtige eerste indruk van de Canyon. Dit was echt een kippevel – moment. Die eerst blik op de Grand Canyon vergeet een mens nooit in zijn leven. Even sta je aan de grond genageld. We stoppen ook nog bij Grand View Point waar heel wat mensen naar de ondergaande zon kijken. Da’s iets voor morgen.

We rijden door naar Tusayan, vinden snel het hotel en hebben een mooie kamer voor de komende 3 nachten. We gaan eten bij Yeppei’ i ‘o. Het is een echte cowboytent waar we wachten op een tafeltje bij een margaritha, bij wijze van viering van onze eerste huwelijksverjaardag. Isa bestelt de chicken met BBQ saus, Fre de ribbetjes, elk vergezeld met kaas, bonen, brood en mais. We gaan uitgeput slapen. Dit was namelijk een van onze langste ritten van onze reis.

Dag 17: Grand Canyon NP (18/9/2006)

We slapen wat uit en gaan zonder ontbijt op route.We herbevestigen eerst onze helikoptervlucht van de volgende dag en gaan daarna naar de Information Plaza, een wat overbodige tocht. Op de Market Plaza doen we inkopen en eten we ontbijt/middagmaal. We vinden moeilijk parking bij de bus aan de West Rim Drive. We maken heel wat stops aan de West Rim Drive maar slaan ook enkele over want overdaad schaadt. We lachen ons te pletter met een (letterlijk) rond uitgevallen Amerikaanse familie die blijkbaar wel het privilege heeft gekregen om met de auto de West Rim te bezoeken en allerlei religieuze praat uitslaat (‘Oh my God, all this is made by the hands of God!’).

Bij The Abyss eten we bananen, pruimen en baby-bell. De gekocht pastasalade valt dik tegen. Terug bij het beginpunt glippen we een hotel binnen om naar het toilet te kunnen gaan. Bij de Market Plaza kopen we een grote pot Hagen Dasz ijs met Belgische chocolade. Moest worden geprobeerd, maar veel te grote pot voor ons. Zelfs met twee krijgen we ze niet klein. We bezoeken nog Yavapai Point en gaan bij Grand View Point op een grote rots naar de zonsondergang kijken. Ons prive – plekje voor de zonsondergang. Prachtig hoe de zon met de kleuren van de rotsen speelt. Terug in het hotel laten we nog een internetboodschap achter. We eten een hamburger bij Wendy’s (de Amerikaanse tegenhanger van MacDonalds, Wendy’s blijkt het origineel te zijn) en gaan slapen. Morgen staat de helicoptervlucht op het programma.

Dag 18: Grand Canyon NP (19/9/2006)

Er is gratis ontbijt te krijgen (uitzonderlijk naar Amerikaanse normen) in het hotel en we besluiten dat eens uit te proberen. Valt tegen: er is koffie/juice en een in plastic verpakte deense boterkoek. We spelen het binnen op een rotsje op het hoteldomein en we laten bijna de portefeuille liggen. Gelukkig tijdig ontdekt. Zou het een beetje van de zenuwen kunnen zijn. Een eerste helikoptervlucht brengt wat kriebels te weeg. Op de luchthaven checken we in bij Papillon maar we moeten verder voor de ‘Imperial Tour’ die wij hebben geboekt. De andere locatie vinden we moeilijk en rijden een kort stukje spook omdat we het anders niet zien. Rond 9u50 stappen we in de helikopter, Fre aan het raam, Isa in het midden. Er zitten in totaal 8 mensen in de helikopter (piloot + 7 toeristen). Onvergetelijke ervaring met Nederlandse uitleg. Vooral het moment waarop je de rand overvliegt is fantastisch. Je voelt heel lichtjes dat de helikopter beinvloed wordt door de opwaartse wind die door de wanden van de Grand Canyon ‘afgeketst’ wordt maar voor de rest is een helikoptervlucht in normaal weer een echte aanrader. Pas wanneer je boven de Grand Canyon hangt, besef je hoe immens deze canyon wel is. We hangen zowat 45 minuten in de lucht en genieten van elk moment. De piloot was Canadees en heeft enkele jaren over de Canadese ijsvlaktes gevlogen vooraleer hij piloot geworden is bij de Grand Canyon.

Daarna proberen we met de telefoonkaart uit Cortez naar huis te bellen. Werkt van geen kanten. We rijden naar de Market Plaza waar een Roemeense dame aan de kassa ons verder helpt. We kopen bij haar een nieuwe kaart die wel wordt geactiveerd en waarmee we onmiddellijk kunnen bellen.Vervolgens zijn we meer dan een uur bezig onze foto’s op CD’s te laten plaatsen. Aan het eind krijgen we een kleine uitprint waarop we al onze foto’s al eens kunnen zien. Leuk. Met een sandwich tussen de kiezen genieten we verder na van onze foto’s. We rijden terug naar Tusayan om in het Imax Theater de film te gaan bekijken. Met $ 12 per persoon wel duur maar leuk. Je komt hier ten slotte maar een keer. We rijden naar Desert View waar we een CD kopen. Aangezien de luisterapparatuur niet werkt, mag heel de winkel met ons meeluisteren om te zien of we de CD leuk vinden. Daarna hebben we Navajo Point helemaal voor ons alleen. Op de terugweg naar Tusayan zien we nog 4 everzwijnachtige dieren en een Mule-deer. In Tusayan eten we Pizza Hawai (Isa) en pasta met broccoli, garnalen (Fre). Net nu Isa geen pasta neemt, krijgt Fre voor de eerste keer deze reis een normale (Europese) pasta voorgeschoteld. We eten een ijsje als dessert en herwerken de valiezen.

Dag 19: Grand Canyon NP – Palm Springs (20/9/2006)

Na de auto te hebben ingeladen, ontbijten we in Cafe Tusayan waar we 50 minuten wachten op onze bestelling. Niet dat het er speciaal druk was of dat het personeel onderbemand was maar we zagen alweer het fenomeen dat we doorheen heel onze reis zien: er werken overal veel Mexicanen maar veel meer dan de vuile werkjes opknappen, mogen ze niet doen. Hier beperkt zich dit tot het afruimen van de tafels (met 3 man sterk!) terwijl er maar een opdiener is (geen Mexicaan). Dit bewijst nogmaals hoe de Mexicanen in Amerika behandeld worden. Uiteindelijk krijgt Isa toch haar kom fruit en croissant. Fre neemt opnieuw de Sunny side up met bacon en toast. We gaan nog snel om ijs, benzine en water en dan meteen on the road. Vandaag wordt het onze langste rit uit de reis. Veel meer dan een volledige dag rijden zit er niet in vandaag. Tussen Grand Canyon NP en Los Angeles zijn er nu eenmaal niet veel andere mogelijkheden want je moet onvermijdelijk een stuk door de verlaten Mojave Desert. Om de afstand nog iets te beperken hadden we tijdens de voorbereiding beslist om te overnachten in Palm Springs en niet in Los Angeles. Toch bedraagt de afstand voor vandaag nog zo’n 430 mijl (een kleine 700 km).

Om 12u komen we aan in Kingman waar we cornflakes als middagmaal eten en Fre een korte broek aantrekt. Het wordt onmiskenbaar, we naderen opnieuw de woestijn. Na de I 40 te hebben verlaten komen we in erg desolaat gebied. Woestijn, veel erger dan Death Valley. Hier willen we geen panne. De oude spoorwegbedding tussen Vidal en Rice is bezaaid met steentjes die allerlei namen vormden. We vragen ons af: hoe oud is dat? Wie doet dat? Hier is echt NIETS. Na wat opzoekwerk op het internet hebben we ontdekt dat hier al een heel verhaal aan vooraf ging. Het dorpje Rice, dat op de kaart staat, bleek een ghost town te zijn langs de Santa Fe Railroad. Vandaar de vele verlaten treinstellen. Reizigers die langs de highway 62 Rice passeerden, hingen vroeger om onbekende redenen een oude schoen in de takken van een specifieke boom, de Rice Shoe Tree. Deze boom is echter in 2003 onder verdachte omstandigheden afgebrand. Vanaf dan gingen de voorbijgangers op zoek naar een alternatief en dat bestond uit het vormen van hun naam met steentjes langs de Santa Fe Railroad. Een heel eigenaardig maar best wel leuk verhaal, jammer dat we dat niet vooraf wisten…

Als we stoppen voor een originele kilometerpaal laat Fre de motor van de wagen draaien. Hier zie je in uren echt bijna niemand dus een wagen die niet start kan een mens best vermijden. Daarbovenop vinden we ook een stopbord terug waarin een paar kogelgaten zitten. Laat ons zeggen dat we ons al meer op ons gemak gevoeld hebben tijdens deze reis… Toch bereiken we stilaan de iets meer bewoonde wereld. Van zodra we de I-10 opdraaien stoppen we bij het eerste tankstation (want we hadden in 75 mijl geen tankstation tegengekomen). We ontdekken dat we spaarzaam moeten zijn op ons cash geld. De laatste rechte lijn richting Palm Springs kan ingezet worden.

Net voor het binnen rijden van Palm Springs zien we een bord staan richting Indian Wells. Fre vroeg zich meteen af of dit het Indian Wells is waar elk jaar een ATP en WTA tennistoernooi gehouden wordt. Achteraf blijkt dit ook het geval te zijn. Dit toernooi werd trouwens in 2003 en 2005 gewonnen door Kim Clijsters en in 2004 door Justine Henin die beiden in de finale telkens Lindsay Davenport versloegen (in 2001 verloor Clijsters al de finale van Serena Williams). We wisten helemaal niet dat dit bij Palm Springs lag.
Palm Springs blijkt een stuk groter te zijn dan verwacht. Na onze valiezen te hebben gedropt gaan we op zoek naar Indian Canyons waar we een kwartier na sluitingstijd aankomen. We cruisen dan maar de Palm Canyon Drive af en bezoeken enkele warenhuizen. Het is ongelooflijk wat er allemaal in een Amerikaans warenhuis verkocht wordt. Het meest grappige dat we er tegen kwamen waren een paar huwelijkstaarten (de klassieke taart die bestaat uit meerdere verdiepen). Een mens vraagt zich toch wel af wie er zoiets in godsnaam in een warenhuis koopt… We hebben moeite om downtown terug te vinden, maar uiteindelijk vinden we een leuk Mexicaans restaurant met livemuziek, La Casuelas Terraza. De bediende komt expliciet om de fooi vragen en we doen alsof we het niet gesnapt hadden en geven dan toch maar een fooi. Gierige Belgen die we zijn.
Om de avond af te sluiten, maakten we nog een korte wandeling in downtown Palm Springs en ontdekten dat er hier ook een mini – walk of fame was. Dit leek ons echter maar een flauw afkooksel van de walk of fame die we de volgende dag in Hollywood zouden bezoeken. Palm Springs was vroeger de uitvalsbasis voor de Hollywood – sterren. Vandaag de dag is de kans zeer klein geworden dat je hier nog een filmster tegen komt. Toch zie je nog altijd dat Palm Springs een stad is met veel luxe die vooral door welgestelde Amerikanen bewoond wordt. Voor Fre had de stad maar een saai imago maar elk heeft hier uiteraard zijn eigen mening over.

We gingen op een deftig uur gaan slapen want morgen willen we de ochtendfiles richting Los Angeles vermijden (iets dat ons toch nooit zal lukken maar het was het proberen waard). De zenuwen kwamen terug wat op want rijden in een stad als LA leek ons vooraf niet zo evident…

Dag 20: Los Angeles (21/9/2006)

Voor de file willen we LA binnen rijden, dus om 6u30 de wekker. Isa is niet zo goed wakker. Geen tijd voor ontbijt, en om 7u15 zijn we op weg. We fotograferen de beroemde windmolens van Palm Springs, bekend uit de openingsscene van Mission Impossible 3. Eerste deel van de rit gaat vrij goed, tot de file begint. Deel file, deel doorrijden. Tot we de carpoolstrook ontdekken (jaja, twee personen en meer is carpoolen). We snorren flink door, tot ook daar alles stil staat. De wegen kruisen elkaar hoe langer, hoe vaker en we vrezen dat de carpoolstrook (uiterst links) ons de goede afrit (uiterst rechts) zal kosten. De highways richting LA bestaan uit 5 rijvakken dus het is een hele weg om van de ene kant van de baan naar de andere te geraken. Daarbovenop kan je ook maar op bepaalde plaatsen de carpoolstrook op en af rijden. We houden echter goed stand en slagen er perfect in de US 101 op te rijden. Daar is het opnieuw file. De naam van de afrit zorgt voor verwarring maar we nemen toch onmiddellijk de juiste en zijn bijna onmiddellijk aan het hotel, Best Western Hollywood Hills. Schitterend, niet een keer fout gereden en we zitten in hartje Hollywood. We bellen naar huis, alleen al omdat we zo verrukt zijn dat we gewoonweg in Hollywood zitten. Het hotel hangt vol met foto’s en handtekeningen van beroemdheden, herinneringen aan de gloriedagen. Aaron Spelling heeft hier nog gewoond, ‘An officer and a gentleman’ werd in het restaurant geschreven. Vanaf dit moment hebben we het gevoel dat elk moment een superster kan op duiken maar natuurlijk zien we niemand. We brunchen in het restaurant en voelen ons de vreemde eend in de bijt. Iedereen gaat erg hip en cool gekleed, incl. overmaatse zonnebril. Isa eet een wafel met een kom vers fruit, Fre penne met tomatensaus.

Rond 11u trekken we te voet naar de Walk of Fame. De Walk of Fame is bezaaid met 1000den sterren waarvan de meeste namen ons niets zegt. Af en toe kom je wel een bekende naam tegen: Oliver Stone, Tom Cruise, Harrison Ford, Marilyn Monroe, Donald Duck, Sharon Stone, Grace Kelly, Jack Nicholson, John Travolta en noem maar op.

In het Mann’s Chinese Theater (waar meestal de wereldpremieres doorgaan) is er ’s avonds de premiere van Jackass nr.2. Naast deze cinema bevindt zich ook het Kodak Theatre waarin elk jaar de Oscars gehouden worden. We lopen op de trap richting ingang en voelen ons meteen een Hollywood – ster. In dit complex zijn er ook enkele ‘popster – scholen’ en allerhande glitter and glamour winkels. Dit is echt een wereld apart. Ook zijn er langs Kodak Theatre muren waarop alle winnende Oscar – films (voor beste film) hun plaats krijgen. We zochten al snel alle geboortejaren op van onze familieleden en namen van elk een foto. Zo weet iedereen nu welke film de prijs voor beste film kreeg in zijn geboortejaar.
In het winkelcentrum er rond vinden we gigantische winkelcomplexen zoals de Virgin Record Store waar ook veel nieuwe cd’s door de artisten voorgesteld worden. We zijn op zoek naar een paar DVD’s die in Europa maar niet willen uitkomen. Hier vinden we ze met hopen maar jammer genoeg hebben alle DVD’s een andere landcode en kunnen ze dus niet afgespeeld worden op de Europese DVD – spelers. Dit is echt een mega – ervaring. Wie dacht dat Antwerpen al hip was… Verder is de walk of fame bezaaid met tattoo shops, gothic winkels en cinema’s. Ook de Scientology church is vertegenwoordigd.
We keren terug naar het hotel om onze auto op te pikken om in de Hollwood Hills rond te touren. Onderweg kopen we langs de walk of fame nog een kaart met daarop adressen van bekende filmsterren. We zien ook dat er een wegbeschrijving opstaat naar het bekende Hollywood – sign in de heuvels. Het is niet zo evident om dicht bij deze letters te komen, dus dit lijkt ons ook wel interessant.

Daarna met de auto naar Griffith Park maar daar is weinig te zien. Volgens de aanwijzingen op de Movie Star Map rijden we nu naar het Hollywood Sign. Het is er enorm smal en stijl. Bovendien is het verkeer hier niet te vergelijken met het binnenland. Zottenwerk, er wordt voortdurend getoeterd. Niemand laat je tussen. We voelen ons behoorlijk stressy. We ontdekken bovendien dat de auto lekt. Enfin we nemen een mooie foto van het Hollywood Sign en besluiten ons niet te laten doen. We rijden naar Mulholland Drive. Het loopt bijna fout als we bijna de US 101 weer op zitten. Net op tijd kruisen we de volle witte lijn. Op Mulholland Drive bezoeken we verschillende uitkijkpunten, passeren we de huizen van Sharon Stone en Charlize Theron. We staan naast het huis van Matthew Perry en van pure opwinding durven we geen foto maken. We rijden terug via Sunset Boulevard. We eten in een Italiaans restaurant bij het hotel: Fre: spaghetti met gehaktballetjes, Isa: penne, ricotta en scampi’s. We ontdekken tot onze spijt dat we in het hotel niet op internet kunnen. Eigenaardig: we hebben in the middle of nowhere gezeten waar ze wel internet hadden (Mexican Hat) en dan zit je nu in hartje Hollywood en hier is er geen internet in het hotel…

Dag 21: Los Angeles (22/9/2006)

De ervaringen van de vorige dag blijven nazinderen. Nu weten we waar we aan beginnen en dat blijkt een nadeel. We willen drie dingen doen en vrezen tijdsgebrek. Ook zouden we graag op voorhand weten waar we onze auto kunnen parkeren. Het ontbijt slaan we dus maar over. Met de metro (dagticket $3, een echte aanrader) gaan we naar Union Station en vandaar maken we een fikse wandeling naar Central Library. We passeren Olvera Street waar een film wordt opgenomen. We zien ook de City Hall in Downtown, de Disney Concert Hall, de valet parking van KPMG, Museum of Contemporary Art en downtown LA. In de Central library kunnen we 15 minuten gratis op het internet. We waren hier bijna de enige toeristen. Dan keren we met de metro terug naar het hotel waar we brunchen in het restaurant: Isa eet Tuna salad sandwich met frietjes, Fre een Portobello sandwich met aardappelsalade.

Daarna beslissen we om met de auto naar Beverly Hills en Rodeo Drive te rijden. Ondertussen staan we al meer ons mannetje in het verkeer en cruisen we vlotjes richting Beverly Hills. We vinden al snel een goede parkingplaats, zelfs een uur gratis in een van de vele parking lots. We gaan window shoppen op Rodeo Drive en we verwonderen ons aan de chique. Er wordt hier heel wat gekocht. We durven geen enkele winkel binnen te stappen. We nemen foto’s van het Regent Hotel, waar ‘Pretty Woman’ werd opgenomen.

Met de auto begeven we ons dan verder naar de Santa Monica Pier, waar we opnieuw snel de goed aangeduide parking vinden. We zijn er om 16 u en wandelen op de Santa Monica Pier, het strand met het mooie wandelpad. Hoewel je een pull nodig hebt, (het is al de hele dag bewolkt) zien we er toch enkele typische taferelen (baywatchers, volleybal spelers). Ook mooi zijn de beachhouses. We wachten tot het donker wordt om de lichtjes van de kermisattracties op de pier te kunnen filmen. We wandelen terug naar Third Street Promenade. Uit de andere steegjes duiken constant de LAPD op, wat er ons aan herinnert dat we hier nog steeds in LA zijn. Blijkbaar zijn enkel de hoofdwegen veilig genoeg. We eten Mac Donalds en genieten nog van de gezelligheid, onder andere dankzij twee steengoede straatmuzikanten, gitaristen.

Met de auto rijden we moe maar voldaan terug. Onze rit wordt nogmaals vertraagd door wegenwerken maar we zijn toch trots dat we nu zonder schrik door zo’n stad kunnen rijden.

Dag 22: Highway 1: Malibu – Morro Bay – Cambria – San Simeon (23/9/2006)

Na een laatste wafel met vers fruit voor Isa en een Sunny Side Up voor Fre verlaten we LA via de kustweg. De eerste stop ligt in Malibu waar we een tijdje zoeken naar gratis parking. Gratis parkeren is hier niet evident. Het weer is een stuk beter dan de vorige dag. Malibu heeft een prachtig strand, en heel mooie kreken. Het is mooi weer en zaterdagmorgen dus de surfers zijn van de partij. Er zijn ook enkele paalwoningen in het water. Het is hier mooi maar waarschijnlijk ook onbetaalbaar wonen. We rijden verder en vinden het niet altijd even makkelijk de route nr. 1 te volgen. Deze verandert in de buitensteden van LA nogal vaak van naam. We passeren iets verder ook Zuma Beach, dit blijkt een van de betere surfstranden te zijn aan de Pacific Ocean.

We rijden onder andere door een gebied met heel wat landbouw. Hier zien we weer enorm veel Mexicanen aan het werk op de velden. Het komt steeds op hetzelfde neer: het vuile werk is voor de Mexicanen…

Tegen de avond bereiken we Morro, met Morro Rock. Gezellig maar klein stadje. We kopen een ijsje bij de plaatselijke bakker. Even later bezoeken we Cambria, een stadje dat vroeger door Zwitsers opgericht was en dat was er aan te zien. We kopen er een mooi souvenir (onderzettertjes in marmer met de heer, dame, zot en aas van het kaartspel). Op Moonstone Beach zoeken we maanstenen en babbelen we met een gepensioneerde Amerikaan uit LA die op zijn leeftijd voor het eerst LA verlaten had. Op dat moment beseften we wat voor gelukzakken we waren. Op zo’n jonge leeftijd al in Amerika rondtrekken is een ware luxe. In San Simeon vinden we gemakkelijk ons hotel waar we een lekkere maaltijd verorberen. Heilbot voor Isa en pepersteak voor Fre. In het hotel plaatsen we nog een berichtje op de website.

Dag 23: Highway 1: San Simeon – Big Sur – Monterey (24/9/2006)

We ontbijten aan het hotel, bij het zwembad. Het gratis ontbijt bestaat uit koffie en muffins. Beter dan niets. Bij het vertrek slaan we nog even de surfers gade. Het zal een prachtige dag worden met stralend weer langs een robuuste kust. We gaan op zoek naar de zeeleeuwen van San Simeon. Het is een beetje zoeken (ze liggen verder dan verwacht) maar je kunt er niet naast kijken (en vooral niet naast luisteren). We slaan ze toch zeker een half uur gade.

We rijden door tot aan het Julia Pfeiffer State Park, het paradijs op aarde. Een waterval op het strand, helderblauwe zee, prachtige roze bloemen, mooie vogels. Wat wil een mens nog meer?

We middagmalen bij Nepenthe, waar de stoeltjes met zicht op de oceaan natuurlijk al lang volzet zijn. Leuke ervaring, maar ze kennen wel de prijzen. Dit is niet voor niets het bekendste restaurant langs de Pacific Ocean.

In Monterey checken we na wat zoekwerk (we overtreden zelfs even de verkeersregels) in in de Casa Munras. Mooi hotel voor onze laatste avond (de volgende is praktisch op het vliegveld). De volgende dag willen we gaan whale watchen en zoeken op de pier de beste aanbieder uit. We beslissen voor de sympathiekste te gaan, Randy’s Whale Watching, rechts aan het einde van de pier. We moeten pas de volgende dag betalen en de kans is erg groot dat we walvissen zullen zien, we hebben er alvast moed op.

We stappen flink door, terug naar het hotel waar we de auto oppikken en naar Monterey Bay Aquarium rijden. Hoewel duur, toch de moeite waard, alleen al omdat je er vissen te zien krijgt die je in Europa niet tegen komt. Toch stelen de kwallen de show, dit hadden we nog nooit gezien. We gaan pas weg tegen sluitingsuur. Ondertussen kunnen we onze kamer in het hotel in, waar we ons even opfrissen. Op de pier van Monterey verorberen we een heel lekkere maaltijd, Isabel voelt zich verplicht de Pasta Isabella te nemen. Een lekkere pasta met zeevruchten. In de haven van Monterey zien we ’s avonds nog zeeleeuwen zwemmen, horen deden we ze al vanop ruime afstand.

Dag 24: Monterey – San Francisco (25/9/2006)

We ontbijten uitgebreid in het hotel. Het beste hotelontbijt van de hele reis. Lekker buffet van brood, cornflakes, de verplichte wafels, vers fruit. Lekker. We eten echter niet te veel want we moeten op zee vandaag. De whale watching wordt een onvergetelijke ervaring. We kijken ons de ogen uit: pelikanen, verschillende soorten dolfijnen, zeeleeuwen, zeehonden, aan het eind zelfs twee zee-otters. Maar de bultrugwalvis kaapt de hoofdprijs weg. Een jong exemplaar ziet er geen graten in om net onder onze boot te komen zwemmen en alle opvarenden nat de spuwen. De show duurt ongeveer 15 minuten. We trillen helemaal van geluk. Dit vergeten we van ons leven niet meer. We kunnen de walvis echt bestuderen. Verrukt keren we terug naar het hotel. Wat een hoogtepunt maar tevens ook eindpunt van de reis.

We begeven ons in het verkeer richting San Francisco. Hoe dichter we komen, hoe drukker het wordt. Een klein misverstand zorgt er voor dat we even verkeerd rijden maar toch bereiken we rond 16 u de luchthaven waar we de auto binnen brengen. Het is zo plots gedaan. We zijn er niet goed van. Het gezeul met de valiezen begint opnieuw en we nemen het busje naar het hotel, de Travel Lodge waar we ons opfrissen en onze laatste uren doorbrengen met de valies te organiseren en tv kijken. Morgen vroeg opstaan, om de terugreis aan te vatten, een vermoeiende trip.

Dag 25: San Francisco – New York – Brussel (26 – 27/9/2006)

Een vriendelijke buschauffeur die ons, ’s morgens om 5u30, naar San Francisco International Airport brengt. We komen tijdig in de luchthaven aan, waar we zelf onze incheck moeten verzorgen. De vlucht naar NY verloopt vlot. In NY ontdekken we op eigen houtje dat je je moet uitchecken bij de douane door op een machine je vingerafdrukken op te vragen. Onze vlucht naar Brussel heeft 2 uur vertraging. Door het heldere weer, hebben we een mooi zicht op Manhattan en nemen snel wat foto’s vanuit het vliegtuig en vanuit de luchthaven.

Het is lang wachten. We komen om 8 uur ’s morgens in Zaventem aan en worden op de trein naar huis geconfronteerd met Belgie: alles druk bebouwd en op de trein naar de kust: geen zitplaatsen…

En zo zit er een fantastische, onvergetelijke reis op. De microbe heeft ons serieus te pakken dus we zijn er nu al zeker van dat we in de toekomst nog naar Amerika zullen gaan. Al kunnen we ons zo’n reis wel niet elk jaar permitteren. We zien wel wanneer we er nog eens geraken. Ondertussen kunnen we onze herinneringen koesteren!